Kulüplerinde "Unutulmayanlar" arasına giren oyuncuların teknik direktör olduktan sonra efsaneleştikleri kulüplere karşı kazandıkları zaferler hep tartışılır. Eğer bu efsane isimler kaybederse dedikodu çarkı işlemeye başlar. Profesyonellikte duygusallığa asla yer yoktur. İş ahlakı efsaneliği ön plana çıkarmaz, "Doğduğum yer değil doyduğum yer önemlidir" tezi ağır basar.
Galatasaray, UEFA şampiyonu olduğu dönemdeki antrenörü Bülent Ünder ile o kupayı kaldıran efsane kaptanı Bülent Korkmaz'a kaybettiği maçlardan sonra hep hedeflerinden saptı. Ünder, Fenerbahçe'nin şampiyon olduğu 2000-2001'de Samsun'un başandaydı ve Galatasaray'ın 5 puanını çaldı. Korkmaz, Erciyes'le Galatasaray'ı hem kupa dışına itti hem de şampiyonluk umutlarını bitirdi. Bunun adı ahlaklı olmaktır...
Yukarıdaki resmi neden koydum. Gelen maillerde Adnan Sezgin'e tepki vardı. Galatasaray, Erciyes'e kaybetmiş; Şampiyonlar Ligi şansını yitirmiş, yönetim ıslıklanıyor, Adnan Polat'ın yüzünden düşen bin parça, Bülent Korkmaz'ın yüzü gülmüyor ancak Adnan Sezgin, "İyi ki yenildik" dercesine gülüyor. Sorumlu kişiler içinde bulundukları ortama göre hareket etmesini bilmeli.